Ωραία στιγμή στη ζωή

Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται με το σωστό και το λάθος της. Παρόλο που έχουμε τόσους πολλούς λόγους για να είμαστε ευγνώμονες, πόσο μακριά είναι για εμάς. Η ζωή είναι λάθος ή σωστή, αλλά πρέπει να ζούμε μειώνοντας τα λάθη μας. Γιατί ξέρουμε ότι όταν κάνουμε ένα λάθος, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα μας μιλήσουν. Αλλά όταν το κάνουμε σωστά, λίγοι άνθρωποι θα μας στηρίξουν.

Υπάρχουν άλλα πράγματα στη ζωή που παίρνουν τη θέση της φιλίας και της αγάπης. Μετά, είμαστε στο site μου γιατί δεν έχει μείνει ανθρωπιά, εκεί που είναι εκείνα τα παλιά. Τι φταίει η ζωή αν προτιμάμε τη μοναξιά; Οι λόγοι για τις στιγμές που δεν μπορούμε να είμαστε μαζί με τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι δικές μας επιλογές. Ή ο λόγος για τις ιδιαίτερες στιγμές που δημιουργούμε για τον εαυτό μας.

Είτε ζούμε τη ζωή όμορφα και χαρούμενα είτε όχι. Αλλά δεν πρέπει να βλέπουμε τη ζωή σαν μόνο χθες ή αύριο ή ακόμα και σήμερα. Το να στηρίζεσαι στο αύριο, να το αναβάλλεις για αύριο είναι η αβεβαιότητα του αύριο. Επιπλέον, δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει εγκαίρως το αύριο. Ωστόσο, ο ήλιος ανατέλλει κάθε μέρα για να μπορούμε να τον βλέπουμε χωρίς να κουραζόμαστε. Η ζωή είναι κάθε δευτερόλεπτο από εμάς.

Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά πρέπει να έχουμε μια φιλοσοφία ζωής στη ζωή. ΖΩΗ; Δείχνει το πονεμένο πρόσωπό του. Αλλά το νόημα της έννοιας που ονομάζεται ζωή αλλάζει με τα νοήματα που προσθέτουμε εμείς οι άνθρωποι. Υπάρχει μόνο ένα ον που το κάνει καλό ή κακό. Δεν θέλει κανείς να συναντήσει κάτι αρνητικό, να κάνει προσπάθεια, να υποφέρει, να λυπηθεί, να κλάψει, να υποφέρει, με λίγα λόγια, για οτιδήποτε θα τελειώσει και θα καταναλώσει έναν άνθρωπο. Γιατί οι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι δεμένοι με τη ζωή με μια κλωστή. Και αν τα ζήσει κανείς όλα αυτά, νομίζει ότι θα κοπεί κάθε δεσμός με τη ζωή.

Ωστόσο, ξέρει ποτέ ο κόσμος; Ο άνθρωπος δεν ξέρει, ή μάλλον δεν μπορεί να ξέρει, ότι αν φτάσει σε ένα μέρος χωρίς προσπάθεια, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, εάν είναι χαρούμενος χωρίς να υποφέρει, δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι ευτυχία, αν δεν είναι λυπημένος, δεν μπορεί να καταλάβει τι χαρά είναι, αν δεν κλαίει, δεν ξέρει να γελάει ειλικρινά. Είναι δύσκολο να βρεις το σωστό χωρίς να κάνεις λάθη. Ας στενοχωριόμαστε όταν χρειάζεται, ακόμα κι αν χρειαστεί, αλλά ας μην σταματήσουμε ποτέ να είμαστε εποικοδομητικοί.

Ίσως όλοι χρειαζόμαστε μια εμπειρία θανάτου. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι ανάσες που ξοδεύουμε τόσο άγρια ​​είναι μετρημένες. Ίσως η ζωή περιμένει να μας θυμίσει τον θάνατο, γελώντας, μέσα στην καθημερινή βιασύνη του γεγονότος πως ο χρόνος κυλά χωρίς να λείπει κανείς.

Μια ζωή μπροστά μας που δεν ξέρουμε πόσες ανάσες μας έχουν δώσει. Και κατεβαίνουμε πάνω μας σαν ομίχλη. Δεν κοιτάμε πίσω, δεν σκεφτόμαστε ποιος είπε τι ή πώς ένιωσε. Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου πού στον κόσμο, ποιος ξέρει, τι βάσανα μπορεί να βιώσουμε. Μετά, ξεφεύγουμε από τους ανθρώπους στο αδιάβατο των βουνών και στο απρόσιτο των βουνών στα βουνά. Κρατάμε τις προσδοκίες μας τόσο υψηλές που υπάρχει ένα βουνό μπροστά μας πριν το καταλάβουμε.

Προσπαθώντας να νιώσουμε ότι μια μέρα ζωής συγχωρείται κάθε φορά που ξυπνάμε, ο θάνατος που ποτέ δεν σκεφτήκαμε δυνατό. Ας συνεχίσουμε να ζούμε κάθε μέρα χωρίς να αγνοούμε την πιθανότητα ότι εκείνο το πρωί μπορεί να είναι η τελευταία μας μέρα, στο γεγονός ότι η μόνη αλήθεια είναι ότι κάθε ζωντανός άνθρωπος θα γευτεί τον θάνατο μια μέρα. Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δόθηκε, ας το αγκαλιάσουμε...